Dit verhaal heeft een lange aanloop. Na mijn terugkeer heb ik alle teamleden in Taloqan en Faizabad ontmoet voor beoordelingsgesprekken en om de doelstellingen binnen hun taakomschrijving tot juni 2012 te bepalen. Heel interessante gesprekken, waar het hart van de medewerkers naar boven komt. Wat ik wel hard vond is het gebrek van respect voor de teamleden in een lagere functie. De guards zijn nogal eens de kop van jut. In Faizabad vernam ik dat gedurende mijn afwezigheid mijn teamleider dreigde het contract van Nadir, mijn guard en kok, niet te verlengen, ik kon mijn oren niet geloven: hij is heel punctueel, een goede kok – zonder vet -, wel opgevoed, verstandig. Toen ik hem vertelde dat ik zijn contract zeker zou verlengen en eventueel een loonopslag voorzie, kon zijn geluk niet op, zo’n warme en gelukkige glimlach. Hij stelde voor om vandaag vrijdag/zondag me met een lunch te verwennen in mijn huis, dat ik ondertussen herinrichtte om de winter te trotseren, samen met zijn vrouw en de twee maand oude baby. Omdat mijn voorkeur uitgaat naar groenten bracht hij een ganse kom verse groenten: pijpajuinen, tomaten, komkommer, spinazie, witte kool en een bundel kruiden.
Navida zijn vrouw, spreekt perfect Engels, was taxichauffeur in Kabul, en werkte tot voor de bevalling voor een NGO die hygiëne onderricht aan de vrouwen in de districten. Ze vertelde me dat de vrouwen op het platteland hun kinderen ondervoeden: ze denken dat moedermelk water is en geven de kinderen rijst na 1 maand. Daarbij, zegt Navida, zijn ze lui – ze krijgen zoveel pakketten en geld van de internationale gemeenschap dat ze niet willen werken en ze weigeren zelfs naar de lessen van Navida te komen, omdat ze geen financiële vergoeding krijgen. Lesson learned voor de internationale gemeenschap.
Navida huwde 1 jaar terug Nadir, en zegt ze trots: love marriage. In feite had haar familie, waar alle kinderen studeerden, haar vader is professor, gekozen voor een moellah. Ze weigerde pertinent zich met hem te verloven omdat ze geen vrijheid kreeg, en zelfs binnen huis het volledige gezicht moet bedekken. Dus huwde ze Nadir, meteen verliet haar familie haar. Ze bijt door, en is gelukkig. De familie kwam haar niet opzoeken na de bevalling. Nu beweert ze dat ik haar enige vriendin ben, iemand die haar begrijpt. Haar familie aanvaardt Nadir niet wegens zijn functie als guard en omdat hij geen Engels spreekt. Het toeval wil dat ik hem eergisteren inschreef voor een Engelstalige cursus.
Deze morgen hing ik juist de poster op die ik kreeg van Luc: Het grootste onrecht voor de mens is de onvrijheid.
Ik besef dat het verhaal van Navida, niet origineel meer is voor Afghanistan, maar ik vond het toch belangrijk deze boodschap naar jullie door te sturen.
Ik was een tijdje uit de omloop, veel werk bij het opstarten van de projecten na de vakantie. Zondag start de tweede sessie school management.
Langzamerhand geraak ik heel goed geïntegreerd in de Afghaanse maatschappij.
Dag Hilde,
BeantwoordenVerwijderenFijn om dit verhaal te lezen. Ik leer er heel wat over het leven en de gewoontes in Afghanistan.
Blijkbaar is Nadir niet alleen een goede bediende maar ook een echte vriend. Dat die mesen jouw manier van met hen om te gaan appreciëren, blijkt uit het feit dat hij je dadelijk aanbood om een lunch te bereiden voor jou.
Ook de vrouw van die Nadir, Navida, krijgt mijn bewondering. Het moet niet gemakkelijk zijn om regelrecht te durven ingaan tegen heersende tradities. Het getuigt ook van eerlijkheid om te durven zeggen dat vele lokale vrouwen gewoon uit luiheid kiezen voor de gemakkelijkste oplossing.
Het feit dat Navida met haar familie brak, om een huwelijk uit liefde, aan te gaan met Nadir, in plaats van te trouwen met de man, die haar familie uitkoos, zegt zeker iets over haar sterke persoonlijkheid.
Dat ze jou ziet als haar enige vriendin, moet je dan ook niet verbazen. Je bent waarschijnlijk de enige in haar omgeving die denkt in dezelfde richting dan zij.
Nog veel succes daar in Afghanistan.
Jos Vercammen
Wat een onblusbaar enthousiasme, en dat na al die jaren! Bij mij is het vuur er helaas al lang uit. Respect meiske.
BeantwoordenVerwijderenJackie Robberecht
Jackie, een reactie van jou, 30 jaar geleden in Evergem. Wat doet je reactie me plezier, al was je in die tijd soms de nagel van mijn doodskist.
BeantwoordenVerwijderenEen warme groet uit de Hindu Kush. Hilde
Prachtuitzending op MDR!
BeantwoordenVerwijderenJij bent iemand om van te houden! Prachtig dat ze jou hebben leren kennen. En waw wat een verhaal! Knuffie Marie xx
BeantwoordenVerwijderen