Mazar-i-Sharif, Kunduz, Taloqan, Faisabad

Een dikke proficiat aan Jelle en Kaat bij de geboorte van Eleonor, het zusje van Pepijn. En dank aan broer Rikkie, die me steeds doet lachen met zijn reacties.

Ben zaterdag, met 2 uren vertraging vertrokken vanuit Mazar met de UNHAS vlucht. De weersberichten vanuit Kunduz waren onheilspellend. Na wat rond gecirkel, landing midden in een sneeuwstorm. Ben met een collega naar Taloqan gereisd, waar ik overnachtte in het DETA ( ander project van de Duitsers) en waar de 3 mannelijke residenten voor mij hebben gekookt. Ondertussen was er een auto uit Faisabad vertrokken om me de volgende ochtend op te pikken. De rit werd pas toegestaan, indien een tweede wagen ons volgde. De rit naar Faisabad is een van de mooiste autoritten ik ook maakte: sneeuw, bergen, Afghaanse dorpjes gekleefd tegen de bergwanden, rookpluimen, bepakte ezels, kamelen,blauwe lucht, rivieren .... het kon niet idylliser. ( bitter koud) In Kishim, thee en nan in een chainak, typisch Afghaans theehuis. Men dacht dat ik een man was, en het staren hield niet op. Interessante ervaring. Feitelijk is zoiets verboden door GIZ, maar ik word nog eens gek van al die procedures.

Gisteren dan veel vergaderingen met de directies van de verschillende scholen, sommigen deden heel interessante aanvragen. Ik had geen verwarming op het bureel, heb dan maar met handschoenen getypt. Tot overmaat van de ramp, was thuis de gas op en geen elektriciteit. Met een klein lampje heb ik een rapport afgewerkt, de wijn warmde wel op. 

 

Groetjes uit Mazar-e-Sharif

De Blauwe Moskee in Mazar-e- Sharif, 15de eeuw, gebouwd uit leem en bekleed met kobaltblauwe tegels.

Vandaag gelezen in de krant dat er van de 12 miljoen schoolgaande jongeren, er nog 5 miljoen niet zijn ingeschreven omwille van culturele restricties en gebrek aan veiligheid. Van de 364 districten in Afghanistan zijn er 200 districten die geen vrouwelijke leraars hebben, wat natuurlijk een enorme beperking van de inschrijving van meisjes tot gevolg heeft.

Mazar-i-Sharif, op 70 km van de grens met Oezbekistan

Ben een beetje achterop geraakt met de blog, maar dit is alleen te wijten aan de tergende langzame internetverbinding in Mazar-i-Sharif, waar ik verblijf omwille van een drie-daagse onderwijsworkshop . Was maandag al heel blij dat het UNHAS vliegtuig landde in Faisabad, wel met enkele uren vertraging, wachtend in een koud lokaal. Mazar-i-Sharif, is gelegen op 70 km van de grens met Oezbekistan en ligt in de schaduw van Balkh, legendarische geboortenplaats van profeet Zoroaster. Doet me ook terugdenken aan Tadjikistan, waar ik Penjikent , een stad gebouwd door de Sogdiers, ooit bezocht. Penjikent ligt op de Zijderoute, op de weg naar Samarkant. Geschiedkundig een heel interessante driekhoek. In Mazar zijn de Blauwe Moskee en het graf van Hazrat Ali, de" toeristische" trekpleisters. Het graf van Hazrat Ali werd in 1220 met aarde bedekt om te ontsnappen aan de ravage verricht door Genghis Khan.

We werken in 5 noordelijke provincies in het noorden van Afghanistan, waar ik het team in Faisabad begeleid, maar nu werd ook het team in Kunduz aan mijn verantwoordelijkheid toegevoegd. Is allemaal interessant, alleen weet met nooit wanneer men uit Faisabad kan vertrekken en wanneer men kan terugvliegen. Mijn housemate, Alex, zit al 5 dagen vast in Mazar. Ik moet normaliter zaterdag terugvliegen, maar indien het sneeuwt, indien er een zandstorm heerst, indien er teveel militair vluchtverkeer is, zal ik in langer in Mazar moeten blijven. Het is voor ons enorm moeilijk om de vele scholen te begeleiden omdat we er gewoon niet geraken: onherbergzaam, onveilig. GIZ neemt geen enkel risico. 

Vandaag had ik een heel interessant gesprek met een administratief bediende die in Kabul werkt.  Ze merkte op dat ik steeds heel modern ben gekleed, wat ze zeer apprecieert. Vele internationalen kleden zich volgens haar te armoedig. Ze stellen dat niet op prijs. Veerle, we zullen weer moeten gaan shoppen eind maart. 

Wat me hier ook opvalt: dat iedereen steeds op de REFRESH knop van de computer drukt. Iedere keer internet traag werkt, begint met op die knoppen te drukken, precies het opwekken van een onbekende geest. Volgens mij werkt het niet, maar de Afghanen geloven er steevast in. 

Ik verblijf in het guesthouse de Wild Oak. Niet al te proper, gemeenschappelijke vuile badkamer, met een internet dat soms werkt maar .... ik kan er geroosterde zalm met puree eten. De wijn was juist uitverkocht bij mijn aankomst, stel het nu met een Martini. 

Ik drink er alvaste eentje op jullie gezondheid. 

Grenzen verleggen

Toen ik eergisteren een Nederlandse vriendin Maria, die in Kabul werkt als consultante voor het beroepsonderwijs en die in Botswana woont, vertelde dat ik me in de plastieken ton had gewassen en dat het mee viel; vertelde ze: ik doe dit al 20 jaar en het is best leuk. Inderdaad, in de Sint-Pietersweg klaagde ik over de doucheknop, maar lauw water over je hoofd gieten met een schepje, is absoluut zo heerlijk als de haperende doucheknop.

Gisteren ben ik dan definitief verhuisd. Het enige probleem is het gebrek aan internet. Mijn Afghaanse assistent Niaz, een tweede Moqim, vertelde me dat Afghan Telecom, modems verkoopt die je aansluit op de computer, en bovendien niet al te traag. Wij naar de burelen van het telecommunicatiebedrijf, afgebladderde muren in een bureel waar er twee computers boven elkaar staan, wat kabels en een kachel. Geluk, er was nog 1 exemplaar in stock. Niaz installeert, of liever probeert, maar de cd wordt niet herkend. Wij terug, met een USB stick, die ik eerst liet scannen, werd het programma geïnstalleerd. Sluiten de modem, merk HUAWEI, aan en werkt nog niet. Analyse van het probleem met 5 Afghanen, eureka, de kabel is ook defect. Doe een test ter plaatse en inderdaad ik ontvang de VRT. WAAAAW. Gisterenavond probeer ik het systeem uit, geen radio, maar kan wel mails zonder bijlage downloaden. Ben toch heel tevreden, en voel het aan als een verovering. Deze morgen geen signaal, het sneeuwde ook heel fel, misschien is dat de reden. Ik probeer de blog te versturen vanuit mijn bureel, maar gisteren was de generator stuk.

Moet hier het schrijven onderbreken, want het water kookt en ik ga de ton in!

(…. De douche was heerlijk, heb ondertussen ook wat klederen gewassen)

De ISAF helikopter vlucht is geannuleerd, ik probeer morgen met de UN naar Mazar-i-Sahrif te vliegen. De vergaderingen starten op dinsdag.

Gisteren een bestelling geplaatst bij Amazone: een dekbed, de huidige dekens zijn loodzwaar en geven geen warmte, 6 wijnglazen, bruin brood – de nan die ik hier eet heeft geen voedingswaarde, raclettekaas en een raclettetoestel, enkel te gebruiken tussen 18 en 22 uur, bij stadselektriciteit.

Voor vandaag hoop ik dat de generator werkt op het kantoor, dat de printer geïnstalleerd geraakt en dat mijn verslagen volledig zijn voor mijn vertrek naar Mazar. Inshallah

Visuele impressies van de workshop

65 deelnemers, waarvan 80% vrouwelijke leraars. De opkomst was grandioos, ondanks de 3 vakantiedagen

Een wiskundig spel, vervaardigd met bokalen meegebracht door de deelnemers.

Teveel emoties

Gisteren was een dag vol emoties: Liesbeth vertelde me indien het nu een kleinzoon of kleindochter wordt. In ieder geval, we zijn superblij! Daarna belde ze me dat het pakje dat ze opstuurde terugkwam, ontgoocheling alom. We hebben vandaag het adres nog eens gecheckt, en hopelijk wint de  volhouder . Gisteren ben ik verhuisd; geen druk op het water, de lampen die werken via de solar panels branden niet, zeker geen sprake van een warme douche, maar het ergste was de nieuwe matras met "ijzeren resorts". Ik heb vorige nacht geen minuut geslapen en daarbij was het ijskoud. Heb dan mijn slaapzak uit de valies gehaald. De ganse nacht hoorde ik helikopters, en balffende straathonden. Ik slaap deze avond op een slaapmat die ik kreeg van mijn chauffeur. Ben benieuwd.

De workshop is werkelijk een succes en de leraars zijn buiten gewoon actief. Momenteel hebben we 3 vakantie- dagen, maar iedereen komt naar de cursus. Prachtige ervaring, ben echt in form en voel me gelukkig tussen de Afghanen. Hun problemen zijn niet te tellen, vooral die klassen met 70 leerlingen bemoeilijken het lesgeven .Ik moet hen werkelijk bewonderen: laag loon, moeilijke werkomstandigheden en toch trachten ze creatief te zijn .

Nu vertrek ik terug naar het huis, en laat ons hopen dat ik weer niet de ganse nacht helikopters hoor. 

Door al het heen en weer gereis is het spinnen wat op het zijplan geraakt, ik vermoed dat mijn conditie niet meer dat is. Maar ja, laat ons alles in een juiste context plaatsen, deze vrouwen hier die allen graag zouden sporten hebben niet eens die vrijheid.

(Zonder internet tot morgenmiddag.)

Een unieke ervaring vanuit de iglo

De vensters in het trainingslokaal  afgekleefd met plastiek , de dampende thee en de hartelijke Afghanen hebben veel warmte gebracht in wat gisteren nog een iglo was. Het verwonderde me, maar 80% van de deelnemers waren vrouwen, prachtige maquillage, mooi gekleed. Ik dacht dat het misschien beter is om morgen mijn bergschoenen thuis te laten en me eens wat op te kleden. Heb het vandaag gehad over de werking van de hersenen, de verschillende leerstijlen ,en groepswerk.
Deze avond wel vastgereden in de modder met de jeep.Het duurde bijna een uur vooraleer de auto uit de modder kon worden gelift, heb ondertussen in mijn boek gelezen dat ik gisteren toegezonden  kreeg via Amazone. Half the Sky, turning oppression into opportunity for women worldwide, een aanrader van Luc. Mijn vertaler, Mister Puya, vertelde me vandaag dat hij Shia Ismaili is, moslims die aanhanger zijn van Agha Khan en de 49st Imam Shah Karim al-Husayni. Deze moslims zijn doorsnee liberaler. Een grote groep leeft in de provincie Badakhshan, waar ik werk, en in de Wakhan corridor, wat een toeristische trekpleister zou kunnen zijn, met trektochten in de Pamirs. Mr. Puya heeft 3 broers en 7 zusters. Alle kinderen studeren, iets wat de Ismailis hoog in hun vaandel dragen. Zijn schoonbroer die dokter was, verongelukte vorige zomer met een Pamir vliegtuig in de omgeving van de Salang tunnel. Zijn zuster heeft 5 kleine kinderen, maar zoals we dat kennen bij de Afghanen, de ganse familie ondersteunt de vrouw.
Vandaag: geen tijd om te spinnen,  een Duister bereidde lekkere ratatouille en vergaderde de Rwanda groep, ze bereiden het project voor ter ondersteuning van het weeshuis L'Esperance in Rwanda. see www.umwana.be

Nu probeer ik de indoorkampioenschappen in Gent te volgen op de radio, maar steeds wordt de connectie onderbroken, zodat ik alle spannende finales mis, zo is het leven hoog in de bergen aan de andere kant van de wereld.  En ik vermoed dat Clijsters verloor,  midden de tweede set viel de sateliet uit.

Salaam,

Menswaardige omstandigheden ??????????????/

Morgen start ik dus met een 5-daagse opleiding " teaching methodology" voor het basisonderwijs. Heb zopas een kijkje genomen in de Kocha school, waar de opleiding plaats vindt. Niet te geloven, gelukkig bouwen de Amerikanen een nieuwe school, maar de omstandigheden waar ik nu moet werken, zijn beneden alles. Bij dit ijskoud weer, geen ruiten in de vensters, geen bord, met moeite 40 stoelen gevonden. De koude zal dus het ergste zijn, en dit gedurende 5 dagen. Heb zopas opdracht gegeven heaters te kopen, anders houden we het niet vol bij deze vriestemperaturen. Jullie kunnen niet geloven, hoe de leraars het hoofd boven water moeten houden.
Faisabad is de armste streek waar ik ook kwam. Gisteren hebben Alex  , ( met wie ik het huis deel), 20 shopkes gedaan om borden te vinden, niet in plastiek en zonder die Chinese bloemen.
Het district, Dasht-e Qurigh, waar ik werk, heeft geen enkele minuut elektriciteitstoevoer.  Er zou hier nog veel meer moeten worden geinvesteerd in zonnepanelen.
Daarnaast is er geen stromend water, en ook de weg naar Dast-e Qurigh,  is slecht. Maar ja deze weg wordt enkel gebruikt door paarden en ezels.
Maar we bijten door, en ik ben content dat ik die leraars wat kan bieden.
Wellicht verhuis ik morgen. Daar ik in het huis nog geen internet heb en niet in mijn bureel ben volgende week, zou het mogelijk kunnen zijn dat mailen op een laag pitje staat - hou er rekening mee. 

Vanuit de iglo.....

Zondagse wandeling

De plastieken inhuldiging

Ben deze morgen speciaal vroeg opgestaan om te bloggen, maar er was dan juist geen electriciteit. Heb mijn ontbijt bereid: een mandarijn, een appel en noten; anders valt er niet al te veel te proeven. 

Eergisteren zijn we dan naar de gemeente geweest om de wateraansluiting te regelen. De nieuwe aangstelde burgemeester ontving juist alle gevestigde hoofden uit de provincie. Zijn bureel stond vol met plastieken bloemen en op de grond zaten tientallen dorpshoofden. Zijn gemeentehuis  werd gebouwd door de Duitsers. Mister Nasir Mohammad, is een commander, heeft een prive leger en naar ik vernam uit betrouwbare bron een 8-tal vrouwen. Geloof me, Afghanistan wordt niet geregeerd in Kabul, maar door de verschillende commanders die enorm veel macht hebben. Om Afghanistan te begrijpen, moet je werkelijk de geschiedenis kennen, stammen spelen een cruciale rol. Enfin, hij sprak toch niet over een betaling van 160 euro voor deze aansluiting. Gisteren de kraan opengedraaid, natuurlijk geen water. We hebben dan maar besloten om de reservoirs op het dak te laten vullen via een watertanker, die water levert tegen betaling. 

Gisteren zag ik nog verschillende bebaarde  authoriteiten wandelend met oranje plastieken bloemen richting .....

Momenteel heb ik enorm veel werk; start zondag met een vijfdaagse workshop over onderwijsmethodologie in het basisonderwijs.Daarna ben ik een week in Mazar-i-Sharif , waar ik naartoe vlieg met een helikopter van ISAF.

Mooi weer vandaag, maar bitter koud.

Het elektriciteitsverhaal

Enkele dagen terug schreef ik jullie dat ik zo blij was omwille van de 24 uur elektriciteit; maar niets is minder waar. Toen we gisteren naar het huis gingen, vertelde de guard ( met tolk), dat den Afghaanse Belgacom was langs geweest en dat de plannen veranderd zijn. Volgens die " officielen" moeten we een elektriciteitsmeter laten installeren in het bureel van de Afghaanse Belgacom en moeten we een kabel trekken van ons huis tot in die burelen . ( nog een geluk dat de burelen slechts op 1 km van huis gevestigd zijn.) Maar laat jullie verbeelding even spelen:  stel dat 20 gezinnen op het elektriciteitsnet willen aansluiten, dan zouden al die meters zich in die burelen bevinden. Dat is nu de ruwste onzin.
Vandaag hadden we dan een afspraak met de Afghaanse Belgacom chef. Totaal andere versie. De meter van ons huis bevindt zich naast ons huis, in de straat, op een onmogelijke hoogte. Daar de meter afgesloten is, hebben we ergens een ladder gezocht, enfin iets daar meer op 2 stelten leek, een bediende is naar boven geklommen, wij daarrond met 10 koppen in de lucht het schouwspel volgen, en daar brandde aan lamp. Ben al content dat die man niet van boven in de modder gevallen is. Met die toevoer zouden we 4 uur elektriciteit hebben van 18 tot 22. Naar het schijnt werken ze nu een nieuw systeem uit dat alternerend elektriciteit zou leveren, aangemaakt door een dam en dan door diesel. Enfin, lijkt me nogal ingewikkeld.
Deel 2: op het huis staan enkele zonnepanelen, maar niemamd weet hoe de batterijen werken, indien we een warme douche zullen kunnen nemen, enz. We hebben nu een ingenieur ingeschakeld om alles te ontwarren.
Deel 3: we zullen dan toch overgaan tot de aankoop van een generator. 

Morgen pakken we het waterprobleem aan. Weer verschillende mogelijkheden, ben benieuwd!!!

Flitsen uit Faisabad

40.00 15.00 187

Faisabad, waar de inwoners vandaag voortglijden op plastieken schoenen, te groot of te klein, in de modderstroom tussen de barakken winkeltjes, die allen open zijn op vrijdag. Met hen glijden de vele ezels die bussels hout, meel en water vervoeren naar de hoger gelegen bergdorpen. Je waant je in een ander tijdperk.

En toch .... Toen ik gisteren de coordinatievergadering met alle GIZ medewerkers bijwoonde, werd ik zowat overrompeld door de vele realisaties: bruggen-en scholenbouw, micro-credit initiatieven, export notenolie, verbeteren van de administratieve werking etc. Miljoenen euros zijn door de Duitse regering in het noorden geinvesteerd,  een overlevingsmaatschappij die momenteel geniet van de Duitse ontwikkelingspolitiek. Het is zeker te vroeg om duidelijke voortuitgang te zien, maar opleiding is zeker de activiteit met de grootste lange termijn impact. Zelf moet ik nog mijn plaats vinden in deze Duitse leefgemeenschap. 

Vandaag ben ik dan begonnen met de spinning en de eerste training gaf 40.00  15.00  187 weer. Aan jullie om dit te ontcijferen. Deze middag lunch  op de militaire basis: vis, salaatje en bruin brood. Op 20 februari moet ik een vergadering bijwonen in Mazar-Sharif, aan de nadere kant in het noorden: heb vandaag een ISAF helikopter besteld, anders geraak ik er niet.

En voor de lezers onder jullie, heb vandaag het boek uitgelezen van Philip Roth, Nemesis. Ik kan er me in terug vinden.

Het Hoornhuis

Het Hoornhuis, zie hoorns op de gevel ...... wat wil je met het Pamirgebergte in je achtertuin.