1390

Haft Mewa bij het inluiden van hetAfghaans nieuwjaar, 1390

  

21 maart; vandaag vieren de Afghanen hun Nieuwjaar. Nowruz

Ter gelegenheid van Nieuwjaar, wordt er Haft Mewa gemaakt, een mengeling van 7 verschillende soorten gedroogd fruit en noten.

Wilde olijven, zwarte en groene rozijnen, pistache noten, amandelnoten, walnoten en gedroogde abrikozen worden geweekt in water en in een bokaal bewaard. De vruchten worden heel mooi gestapeld, men bereidt de Haft Mewa best een week op voorhand, zodat er suiker vrijkomt, die de mengeling zoet maakt. 

Heb deze morgen als onbijt Haft Mewa gegeten, het smaakte, niet zoet en gezond. 

Vele Afghanen reizen naar Mazar-e- Sharif, waar aan de Moskee van Iman Ali de Nieuwjaarsvlag wordt opgeladen. Op vele plaatsen vinden ook “ kite” wedstrijden plaats. Spijtig dat de veiligheidsdienst van GIZ ons niet toelaat om die wedstrijden bij te wonen.White City.

21 maart is immers  ook steeds de start van het lenteoffensief van de Taliban.De Taliban aanvaarden 21 maart net als nieuwjaarsdag.

Met dit Nieuwjaarsbulletin neem ik voor enkele weken afscheid van jullie. Donderdag stap ik op het vliegtuig richting Westen en mijn terugkeer is gepland op 12 april.

Ik wil iedereen bedanken voor de reacties; het was iedere morgen een uitkijken naar jullie bevindingen.

Terug in Kabul

Ik was woensdag maar al te blij dat de UNHAS vlucht met enkele uren toch vertrok naar Kabul. Het regende fel van dinsdag op woensdag, lage wolken - in deze omstandigheden wordt er niet gevlogen.
Ben terug gelogeerd in het DAAD guesthouse, met speedy internet, gevarieerd ontbijt. Kabul is voor mij nu kosmopolitisch. Ben direct na mijn aankomst gaan zwemmen in de Serena, 24 graden, kaarkapper en genoten van het dessertbuffet. Gisteren donderdag, veel gepraat over ons programma, verbetering van het basisonderwijs in de noordelijke provincies, met de project manager. Mijn job wordt met de dag interessanter.
Ik was ook geinviteerd bij de nieuwe ambassadeur, Mr. Lastschenko. Heel goed ontvangen, even champagne. Volgende week zal ik onderhandelen indien de Belgische regering een project voor mindervaliden in Badakshan kan ondersteunen. Heb er ook Mr. Haron Amin ontmoet, een chique Afghaan, naar het schijnt ooit ambassadeur voor Afghanistan in Japan. Hij komt me eens bezoeken in Faisabad. Wait and see. Gisterenavond naar de film in het Frans cultureel centrum met enkele Vlamingen .Ben de naam van de film al vergeten, omdat het echt niet mooi was, heb geslapen. Avond afgesloten met een gerookte zalmschotel. Vandaag ben ik heel blij uit mijn bed gesprongen, 2 uur tennis en 2 km zwemmen.Schitterend weer!
Ik moet wat reserve opdoen, want op 21 maart is het Afghaans nieuwjaar, met uitgangsverbod voor de buitenlanders gedurende 3 dagen. Men vreest voor aanslagen.
Ben tot 24 maart in Kabul, en dan richting Halle.

Leven kan geweldig zijn!

 

 

Mijn 2 vrouwelijke teamleden, Samia en Ferzona

1.  Heb na 2 maanden na het spinnen een heerlijke douche genomen, warm, dampend ... met zicht op de bergen. De zonnepanelen doen het.
2. Bij mijn terugkeer in april, high speed internet in mijn huis.
3. Kinderen van de atletiekclub in Rwanda namen deel aan de kampioenschappen in Kigali en kwamen terug met 7 medailles. Moet voor die kinderen, een unieke ervaring zijn. Kinderen die plots erkend worden, de beste therapie.  Dank aan alle sponsors en aan Pieter die alles coordineert. 
4. Heb zopas een flesje ontkurkt, en ga drinken op de successen van de dag.

Ben dan niet vertrokken..... 12 maart 2011

Zoals vermeld in een vorige blog, zou ik deze morgen vroeg vertrekken over land, zoals ze hier zeggen, naar Kunduz om er een BEPA team te begeleiden. Geografisch : Faisabad – Taloqan ( 3 uur) – Kunduz  (1,5 uur)

The “ travel request” Faisabad – Taloqan goedgekeurd, door GIZ veiligheidsdienst. Gans de vrijdag gewacht op de goedkeuring Taloqan – Kunduz. Gisterenavond meldde me dat de trip niet wordt toegestaan omdat er vorige nacht in Kunduz een politiecommissaris werd vermoord. Het team van Kunduz komt op met het idee om in Taloqan te vergaderen. Gisterenavond rond 8 uur beginnen we alles te organiseren: vergaderzaal, guesthouse …… Ik zou deze morgen om 7 uur vertrekken.

Deze nacht melding gekregen dat er tot 14 maart in the Takhar provincie, hoofdstad Taloqan, niet mag worden gereisd, de veiligheid kan niet worden gegarandeerd. Heeft het is te maken met de moord op Karzai’s neef?

… en zo heb ik deze morgen alles weer uitgeladen, en zal ik een derde workshop in Faisabad bijwonen. Flexibiliteit en relativiteitszin, doorweven met wat humor, helpen je stressloos te overleven.

Volgende week zal ik in Kabul, Fawzia Koofi ontmoeten.

Het is werkelijk prachtig weer. Gisteren  in de tuin genoten van De Opwindvogelkronieken van Murakami. Een kanjer van 900 pagina’s, een absolute aanrader. (Lieve, een prachtig kerstgeschenk, bedankt)

Heb ondertussen nog enkele mooie films gezien: I am Sam, Los Diarios De Motocicleta, Vanishing.  

Je ziet, nu de koude periode voorbij is, wordt het wat gemakkelijker. Het is nog steeds een zoektocht naar de verklaring waarom er geen warm water. Buizen?, Solar panel?, Batterij?, Niemand weet het.

9 maart: De lente is in het land – veel emoties

Vandaag de laatste dag van de workshop. De evaluatiepapieren: op alle punten van alle deelnemers een maximum score. Ik was echt heel blij en fier op mijn team. Een moellah gaf een modelles, en het was uitstekend. Heb hem alleen geadviseerd wat meer met zijn stem te spelen, de tonaliteit. De 6 moellahs hadden een heel positieve inbreng en een moellah gaf gisteren ter gelegenheid van Vrouwendag een opmerkelijke toespraak, over de gelijkheid van vrouwen en mannen in de Islam.

Iedereen  hier kent Fawzie Koofi, ik ga haar straks contacteren. Luc spoorde de contactadressen op. Merci. Twee jaar terug werkte ik samen met Masouda Jalal, ook van Badakshan en ex-parlementslid. Moet haar ook contacteren, maar door een crash van de oude computer ben ik alle adressen kwijt.

De lente is in het land, en als ik ’s morgen naar het werk rijd, 30’ over een enorm slechte baan, voel ik me precies verglijden in een film, gedraaid zo’n 800 jaar terug. Het heeft toch iets.

Vandaag bezocht ik ook een groep gehandicapte kinderen, aangrijpend. Een lerares die een 15-tal kinderen( 6 tot 18 jaar) begeleidt in een hokje van 2 op 2, zonder materiaal. Ze heeft enkel twee inlegpuzzels. Startte een kleine actie op, via mijn actieve groep van LZG. We zullen wat didactisch materiaal opsturen via het Duitse leger. Heb er vertrouwen in, komt in orde. De lerares, ook ma van een gehandicapt kind, weende enorm. Was natuurlijk ook erg aangegrepen, alles went: geen warm water, weinig vrijheid …maar aan armoede en miserie wen je nooit.  

Deze morgen is mijn stabilisator ontploft. ( nodig om de elektriciteitswisselingen op te vangen) Ik werd onwel van de geur. Iedere dag is er wat gebroken: de nieuwe kookpotten, de waterpijp die warm water oppompt naar de tank op het dak, alle lampen zijn vervangen, een nieuwe stoel. Een grote gereedschapskist zou hier nog nuttig zijn.

Zaterdag vertrek ik met de wagen naar Kunduz, 5 uren. Wat zeg ik, met 2 wagens – een volgwagen en om de 20’ word ik opgebeld door de centrale om te checken indien ik ok ben. In Kunduz ga ik een tweede team begeleiden.

Ga nu mijn klederen strijken die ik kreeg ter gelegenheid van Vrouwendag …. Ik word er met de dag mooier op!

9 maart: De lente is in het land – veel emoties

Vandaag de laatste dag van de workshop. De evaluatiepapieren: op alle punten van alle deelnemers een maximum score. Ik was echt heel blij en fier op mijn team. Een moellah gaf een modelles, en het was uitstekend. Heb hem alleen geadviseerd wat meer met zijn stem te spelen, de tonaliteit. De 6 moellahs hadden een heel positieve inbreng en een moellah gaf gisteren ter gelegenheid van Vrouwendag een opmerkelijke toespraak, over de gelijkheid van vrouwen en mannen in de Islam.

Iedereen  hier kent Fawzie Koofi, ik ga haar straks contacteren. Luc spoorde de contactadressen op. Merci. Twee jaar terug werkte ik samen met Masouda Jalal, ook van Badakshan en ex-parlementslid. Moet haar ook contacteren, maar door een crash van de oude computer ben ik alle adressen kwijt.

De lente is in het land, en als ik ’s morgen naar het werk rijd, 30’ over een enorm slechte baan, voel ik me precies verglijden in een film, gedraaid zo’n 800 jaar terug. Het heeft toch iets.

Vandaag bezocht ik ook een groep gehandicapte kinderen, aangrijpend. Een lerares die een 15-tal kinderen( 6 tot 18 jaar) begeleidt in een hokje van 2 op 2, zonder materiaal. Ze heeft enkel twee inlegpuzzels. Startte een kleine actie op, via mijn actieve groep van LZG. We zullen wat didactisch materiaal opsturen via het Duitse leger. Heb er vertrouwen in, komt in orde. De lerares, ook ma van een gehandicapt kind, weende enorm. Was natuurlijk ook erg aangegrepen, alles went: geen warm water, weinig vrijheid …maar aan armoede en miserie wen je nooit.  

Deze morgen is mijn stabilisator ontploft. ( nodig om de elektriciteitswisselingen op te vangen) Ik werd onwel van de geur. Iedere dag is er wat gebroken: de nieuwe kookpotten, de waterpijp die warm water oppompt naar de tank op het dak, alle lampen zijn vervangen, een nieuwe stoel. Een grote gereedschapskist zou hier nog nuttig zijn.

Zaterdag vertrek ik met de wagen naar Kunduz, 5 uren. Wat zeg ik, met 2 wagens – een volgwagen en om de 20’ word ik opgebeld door de centrale om te checken indien ik ok ben. In Kunduz ga ik een tweede team begeleiden.

Ga nu mijn klederen strijken die ik kreeg ter gelegenheid van Vrouwendag …. Ik word er met de dag mooier op!

Vrouwendag en teaching the mullahs

Heb gisteren toch veel plezier gehad; heb met mijn 2 master trainers de inkopen gedaan voor de Vrouwendag. Shopping vond plaats in de 100 jaar oude martkplaats. Niet te geloven wat de handelaars allemaal in die kleine barakjes stouwen. Aankoop: 50 scarfs, 50 dozen beauty creme van  DOVE en 50 shampoos. Voor de leraressen een zwarte hoofddoek en voor mij een blauwe die bij de mantel past. Toen we hoofddoeken kochten stonden aan het zelfde stalletje jonge meisjes, 12 jaar, te onderhandelen voor de aankoop van een burka. Ik vond dat zo triest. 

Deze morgen de tweede dag van onze workshop, en naar het schijnt volgen ook 6 mullahs de cursus. Ze vallen goed mee. De laatste oefening, uitgedokterd door een vrouwelijk teamlid; playing with the alphabet, waarvoor de letters van het alfabet op de grond liggen en men moet van een kaart naar een andere springen om woorden te vormen. Na de oefening vertelde de mullah dat deze oefening  geschrapt moet worden, omdat men niet springt op letters die in de Koran staan geschreven. Mijn vrouwelijke medewerkster, is zich van niets bewust. Ik heb wel een constructieve relatie ontwikkeld met de mullahs.

De oefeningen handelen ook over de goede vraagstelling. Tijdens de vorige workshop hadden we een vraag voorbereid: welk is het vreemdste voedsel dat je ooit at? Pizza, was het antwoord. De trainers zeiden me dat we die vraag niet meer kunnen stellen, omdat de leraars aan andere “ dingen” denken. Ik begreep direct waarover het ging …. Is dit het  gevolg van de “ burkamaatschappij”?

Ben nu een speech aan het schrijven voor de Vrouwendag van morgen. Ik koos voor een tekst getiteld :inspirerende vrouwen.