Afghanistan, 18 april 2012

Ben in Kabul gearriveerd de dag na de complexe aanslagen. Het betrof aanslagen in Wazir Akbar Khan Area (PD 10), Darulaman Road Area (PD 3), Jalalabad Road Area, voor degenen onder jullie die Kabul wat kennen. De  Taliban eist alle verantwoordelijkheid op. Het vuurgevecht begon vanop een appartement in aanbouw, de explosieven zijn aangevoerd in boxen die zogezegd bouwmaterialen moeten bevatten. De hoge graad van coördinatie wijst op een betrokkenheid van het Haqqani netwerk, die in september 2011 ook dergelijke gecombineerde aanslagen uitvoerde. De aanslag duurde 18 uur. Persoonlijk vond ik heel rustig in Kabul, toen ik aankwam.

De controlepunten zijn enorm toegenomen, en bij het binnenkomen van het GIZ guesthouse, staan er dadelijk 3 veiligheidsagenten, met wapens gericht op iedereen die binnenkomt. Dat geeft me soms een raar gevoel.

Maandagavond zijn er dan 289 meisjes leerlingen vergiftigd door het drinken van bestemd water, het gebeurde in Rustaq, waar ik ooit nog een project leidde.

Gisterenavond vertelde Zuhra, die ik al jaren ken, en die coördinatrice is van een lokale NGO, dat de Raad van Religieuze leiders in Kabul, graag een wet zou gestemd zien, die oplegt dat vrouwen en mannen niet meer samen aan een vergadering mogen deelnemen. Toch allemaal ontrustende berichten.

Morgen verlaat ik Afghanistan voor 2 weken, het beleven van de vrijheid zal deugd doen – samen met mijn team heb ik verschillende interessante workshops geleid. Kan dus vertrekken met een tevreden gemoed. 

Indianenverhalen

Deze week heb ik met de staf van het Ministerie van Onderwijs in Faizabad een project geschreven om hun administratie te verbeteren, hoe de administratie nu verloopt, is niet te vatten.

Men vraagt dus een kopie machine, 10 computers en printers. De motivatie luidt als volgt:

•       300,000 documenten zullen worden gekopieerd en niet meer hand geschreven het daglicht zien.
•    15,000 euro worden uitgespaard aan transportkosten: medewerkers die 13 uur moeten reizen, om  examenresultaten naar Kabul te brengen. 300,000 studenten , alle resultaten X 5 = 1,500.000 documenten.
•       16,000 werkingsuren/maand die nu kunnen besteed worden aan inhoudelijk werk.
•      12,000 dossiers van leerkrachten, met de hand geschreven ( X2 – de duplicaten), waar men niet meer weet waar de dossiers te stapelen, zullen worden ingebracht in de computer
• 
  

Tevens zullen we computercursussen organiseren, die direct gelinkt worden aan het administratieve werk.

In het instituut voor leerkrachtenopleiding waar ik werk, schrijft me nu nog altijd aan de resultaten van vorig jaar –december 2011. Ik zie de lectoren, zittend op een tapijt, de resultaten verwerken.

Vandaag voor het eerst sinds 6 maanden weer een warme douche kunnen nemen in mijn huis. Op het menu voor deze avond courgettesoep met kokosmelk, een idee van Meeus, maar spijtig genoeg heb ik geen groene curry. 

5 april 2012, bijna Pasen

Ben deze morgen zeer goed gehumeurd, de tenten die ik had aangevraagd voor de ALJIHAD FEMALE SCHOOL zijn vannacht goedgekeurd; meer dan 1000 studentinnen die niet meer in de modder moeten zitten. Nu ga ik nog een bouwheer zoeken …

Sinds de laatste blog weer veel activiteiten:

1.       Ik nam deel aan een workshop in Mazar-e-Sharif met de GIZ/BEPA Afghaanse trainers, waar we de inhoud van onze methodologie workshops hebben vastgelegd.  Het werd een heel interessante uitwisseling, maar de meest essentiële didactische onderwerpen moeten worden toegelicht bv. wat is een goed bordschema. De Afghaanse trainers op hun beurt trainen en coachen de leerkrachten, en organiseren daarna een tweede seminarie.

2.       Heb ondertussen de hoofdverantwoordelijke voor de leerkrachtenopleiding in Kabul ontmoet, Susan die nooit voor iemand bereikbaar is – en weinig weet heeft van alle problemen. Ze heeft me nu gevraagd te adviseren, om de werking in alle instituten voor leerkrachtenopleiding ( 37) te optimaliseren en dit in samenwerking met de Wereldbank die de grootste donor is. Ik hoop zo dat de situatie zal verbeteren. Normaliter start de leerkrachtenopleiding op 24 maart, maar tot op heden zijn nog maar 10% van de studenten aanwezig. Ze reizen vanuit de afgelegen gebieden, de resultaten van het nationaal examen zijn nog niet gekend… Gisteren sprak ik met de enkele meisjes die in het internaat verblijven: de situatie is schrijnend. Hun maaltijden: brood, rijst voor lunch en bruine bonensaus als avondmaal. Frustrerende situaties.

3.       Vanaf volgende week leid ik 4 workshops:

o   Samen met het provinciaal ministerie van onderwijs en enkele leerkrachten van de madrassa  zal ik een project ontwerpen voor de aanvraag van computers en computeropleiding. Met dit initiatief wil ik een mentaliteitsverandering bewerkstelligen, men moet een visie ontwikkelen en indien men het departement verder wil uitbouwen moet dat gemotiveerd worden, een project moet ontworpen worden en naar een donor worden gestuurd. Het was in het verleden al te gemakkelijk om me een papiertje met aanvragen onder de neus te schuiven en hopen dat de “ kopiemachine” zal worden geleverd.

o   Dinsdag breng ik 30 leerkrachten tezamen die wetenschappen onderwijzen in de lagere school. Velen onder hen zijn hiervoor nooit opgeleid, en hiervoor starten we peer-to-peer learning groepen. De meer ervaren leerkrachten zullen de “ bleus” uitleg geven. Dit programma loopt over 6 maanden.

o   Volgende woensdag en donderdag leid ik dan een tweedaagse workshop over coachen en dit in het licht van de stages voor de studenten van de leerkrachtenopleiding. Het grootste probleem is het transport; we hebben 600 studenten die stage lopen, maar niemand kan het transport betalen om naar de basisscholen te gaan.

o   Dan volgen nog 3 dagen opleiding over school management voor alle instituten van leerkrachtenopleiding van Badakhshan. Uurroosters opstellen, verslaggeving, jaarplanning, budgettering …

  

Ik besef nauwelijks dat Pasen in aantocht is, ik bemerk het alleen in het militair kamp waar men paaseieren verkoopt. De situatie is rustig, het weer is mooi maar het werk is soms wat frustrerend.