Dit verhaal heeft een lange aanloop. Na mijn terugkeer heb ik alle teamleden in Taloqan en Faizabad ontmoet voor beoordelingsgesprekken en om de doelstellingen binnen hun taakomschrijving tot juni 2012 te bepalen. Heel interessante gesprekken, waar het hart van de medewerkers naar boven komt. Wat ik wel hard vond is het gebrek van respect voor de teamleden in een lagere functie. De guards zijn nogal eens de kop van jut. In Faizabad vernam ik dat gedurende mijn afwezigheid mijn teamleider dreigde het contract van Nadir, mijn guard en kok, niet te verlengen, ik kon mijn oren niet geloven: hij is heel punctueel, een goede kok – zonder vet -, wel opgevoed, verstandig. Toen ik hem vertelde dat ik zijn contract zeker zou verlengen en eventueel een loonopslag voorzie, kon zijn geluk niet op, zo’n warme en gelukkige glimlach. Hij stelde voor om vandaag vrijdag/zondag me met een lunch te verwennen in mijn huis, dat ik ondertussen herinrichtte om de winter te trotseren, samen met zijn vrouw en de twee maand oude baby. Omdat mijn voorkeur uitgaat naar groenten bracht hij een ganse kom verse groenten: pijpajuinen, tomaten, komkommer, spinazie, witte kool en een bundel kruiden.
Navida zijn vrouw, spreekt perfect Engels, was taxichauffeur in Kabul, en werkte tot voor de bevalling voor een NGO die hygiëne onderricht aan de vrouwen in de districten. Ze vertelde me dat de vrouwen op het platteland hun kinderen ondervoeden: ze denken dat moedermelk water is en geven de kinderen rijst na 1 maand. Daarbij, zegt Navida, zijn ze lui – ze krijgen zoveel pakketten en geld van de internationale gemeenschap dat ze niet willen werken en ze weigeren zelfs naar de lessen van Navida te komen, omdat ze geen financiële vergoeding krijgen. Lesson learned voor de internationale gemeenschap.
Navida huwde 1 jaar terug Nadir, en zegt ze trots: love marriage. In feite had haar familie, waar alle kinderen studeerden, haar vader is professor, gekozen voor een moellah. Ze weigerde pertinent zich met hem te verloven omdat ze geen vrijheid kreeg, en zelfs binnen huis het volledige gezicht moet bedekken. Dus huwde ze Nadir, meteen verliet haar familie haar. Ze bijt door, en is gelukkig. De familie kwam haar niet opzoeken na de bevalling. Nu beweert ze dat ik haar enige vriendin ben, iemand die haar begrijpt. Haar familie aanvaardt Nadir niet wegens zijn functie als guard en omdat hij geen Engels spreekt. Het toeval wil dat ik hem eergisteren inschreef voor een Engelstalige cursus.
Deze morgen hing ik juist de poster op die ik kreeg van Luc: Het grootste onrecht voor de mens is de onvrijheid.
Ik besef dat het verhaal van Navida, niet origineel meer is voor Afghanistan, maar ik vond het toch belangrijk deze boodschap naar jullie door te sturen.
Ik was een tijdje uit de omloop, veel werk bij het opstarten van de projecten na de vakantie. Zondag start de tweede sessie school management.
Langzamerhand geraak ik heel goed geïntegreerd in de Afghaanse maatschappij.
