Gisteren, 10 juni ben ik met enkele collega’s om 5 uur vertrokken naar Shiwa om er de laatste dag van de Buzkashi bij te wonen. Shiwa is bekend om zijn graaslanden , 2300 m, op 4 uur rijden van Faisabad, in het noorden van Badakhshan, dichtbij de grens met Tadjikistan. Prachtige bergrit, maar de weg is zo slecht, dat ik vandaag wat gebroken ben. Zoals eerder vermeld, in mei trekken alle kuddes uit de verschillende noordelijke provincies naar Shiwa. Bij het binnenrijden van de brede vallei zie je overal tenten, grazende schapen, geiten, paarden en kamelen. 
Buzkashi duurt 10 dagen, het is een Centraal-Aziatische volksport die voortvloeide uit de jacht op berggeiten. Men gooit een geslachte geit in een cirkel, de ruiters proberen de geit te nemen, moeten rond een rode vlag en proberen de geit terug in de cirkel te gooien, terwijl de andere ruiters dit verhinderen. Ik vermoed dat een 70 tal ruiters deelnamen, en ik vermoed dat ik de enige vrouwelijke toeschouwer was. We dronken thee bij de familie van een van de collega’s. Een mooi gelegen hamlet, zie foto: mooie zomers maar de winters zijn een hel. Hier wonen 50 familieleden samen, de typische Afghaanse extended family.
Woensdagmorgen werd ik dan heel vroeg opgebeld; mijn Afghaanse team leader, was het slachtoffer geworden van een vechtpartij tijdens een trouwfeest. Hij kon niet meer stappen, heb hem vergezeld naar het Duitse militair veldhospitaal, waar men een breuk in een bekkenbeentje vaststelde: uitstekende verzorging en de wachtzaal vol met Afghanen, omdat dit veldhospitaal de beste medische verzorging biedt in Badakhshan.
Ik heb vorige week drie dagen opleiding gegeven aan de lectoren van het TTC, er zijn verschillende afspraken gemaakt om de kwaliteit van het onderwijs te verbeteren, dit is een eerst positief resultaat.
Vorige week bemerkte dat er in de TTC volop werd verhuisd, uit navraag blijkt dat de meisjes niet meer samen met de jongens les mogen volgen. Men bouwt zelfs een schuttingsmuur, naar het schijnt beslist door de moellahs die er lesgeven. Ik kan alleen maar onbegrijpend toekijken, niet veel aan te doen –deze maatschappij is zo doordrongen door segregatie op alle niveaus. Wat mij momenteel meer bezighoudt, is de ondervoeding van de vrouwelijke studenten in het internaat. Iedereen wordt ziek, en is verzwakt, maar er is geen geld om eten te kopen, geen geld om brandstof te kopen voor de generator, enz.
Dit wordt allicht de laatste blog voor augustus, volgende week ben ik thuis in blijde afwachting van de geboorte van de kleinzoon.
