Wat een opmerkelijk kind in grade 6,

Morgen starten we met de praktijklessen voor de toekomstige leerkrachten. In dit kader bezocht ik de 8 praktijkscholen die we begeleiden gedurende het schooljaar, door het organiseren van workshops. Ik was aangenaam verrast door het niveau van lesgeven, vooruitgang merkbaar. In de Batash school woonde ik een biologieles bij 6^de leerjaar, heel visueel, doch ik bemerkte dat de studenten geen nota’s nemen. Een student vertelde me in perfect Engels dat zijn ouders te arm zijn om een schriftje te kopen. Toen ik informeerde waar hij Engels studeerde, antwoordde de ganse klas in koor dat de leerkracht hen vrijwillig na de lesuren bijschoolt. Dit geeft moed, het lesgeven gebaseerd op uit het hoofd leren, wordt stilaan opgegeven. Kleine stapjes, maar hervorming is zichtbaar. Deze school wordt ook regelmatig door mijn team gecoacht, geadviseerd. Wel spijtig dat de directeur nog steeds met een twijgje rondloopt.

Deze morgen had ik ook een vergadering met de moellah die hoofd is van het Islamitisch  departement. Waar hij 2 maanden terug me geen blik gunde, was hij vandaag meer dan vriendelijk. De reden is het positieve resultaat na de training van de 25 religieuze leiders 2 weken terug. We hadden een uiterst opbouwend gesprek, wat zeer belangrijk is voor de verdere projectontwikkeling in de regio.

Hoe de praktijklessen zullen verlopen, weet ik niet, maar ik hoop dat na de bijscholing die de mentoren genoten het de studenten leerkrachten inhoudelijk vooruit helpt. Volgende week kom ik naar huis, zal de opvolging en evaluatie overlaten aan mijn team, die hiervoor door mij zijn opgeleid.

Nadat ik maanden  heb moeten aanzien dat de 140 meisjes, toekomstige leerkrachten, in het internaat zich niet kunnen wassen, geen thee kunnen drinken, niet kunnen poetsen heb ik deze morgen  de knoop doorgehakt en zelf het poetsgerief, theepotten enz gekocht. Wat zullen de meisjes gelukkig zijn, gedaan met 5 maanden geweeklaag en zicht op een humanitair verblijf in dit internaat. Daarnaast openen we donderdag ook een kindertuin, om vrouwen meer kansen te geven op werkgelegenheid.

Dinsdag 11 oktober, voel me content, en droom van een betere toekomst voor deze toffe  jongeren. Ben op zoek naar een mooie slogan om de droom uit te drukken.

Faisabad – Kabul – Bamyan – Taloqan – Faisabad

Heb wat vertraging opgelopen met de blog berichten, was de ganse tijd onderweg. Vorige week, evaluatievergaderingen en planning 2012 in Bamyan. Terug op de vertrouwde plaats, heb er 3 jaar terug een wetenschappelijk project begeleid; een mobile school die reisde naar de ver afgelegen scholen. Reisde langs de caravanserai, die me steeds zo boeide, een herberg op de Zijderoute waar de reizigers uitrustten; een rechthoekig lemen gebouw, met een open binnenplaats voorzien van stallen voor de  kamelen, shops en openbare baden.  De nabijgelegen school kan er een prachtig project over uitwerken, maar in Afghanistan is men daar nog niet rijp voor. Bamyan is de enige provincie met een vrouwelijke gouverneur, Habiba Sarabi. De Hazara’s zijn iets meer open - minded en de vrouwen dragen er minder boerka’s in vergelijking met Badakhshan, vele meisjes gaan er naar school, maar het onderwijsniveau is volgens de leerkrachten die ik er ontmoette bedenkelijk laag. Verschillende leerkrachten hebben slechts een niveau 7^de, 8st graad, volgens de leerkracht van mijn ex-team die nu werkt voor het ministerie van onderwijs.

Bamyan is natuurlijk vooral gekend door de door de Taliban verwoeste Boeddhabeelden in 2001. Heb de historische plaats voor het eerst bezocht in 2006, onder begeleiding van militairen. De Japanners hebben er renovatiewerken uitgevoerd, en nu kan men tot helemaal bovenaan wandelen met een gids. Oude fresco’s zijn blootgelegd. Zaterdag bezochten we Band-e-Amir; een nationaal park met zes azuurblauwe meren ingesloten door hoge rotsformaties.

Dinsdag 5/10 naar Taloqan, waar ik een workshop over coaching moest leiden in het instituut voor leerkrachtenopleiding. Dit instituut moet gedurende het 4^th  trimester 700 studenten uitzenden voor praktijklessen. Na de chaotische ervaringen van de vorige jaren is er dit jaar heel hard gewerkt aan een uurrooster, door de workshop werd de aandacht gericht op het onthaal van stagiairs, opstellen van een logboek, evaluatieformulieren, onderwijsvaardigheden die moeten geobserveerd worden. Dezelfde aanpaf in het TTC in Faisabad. Ben heel tevreden dat het Ministerie van Onderwijs ook zijn ambtenaren laat deelnemen aan die opleidingen – institutievorming.

Nog even vermelden dat ik op de terugweg een interessant gesprek had met de vertaler en mijn chauffeur over anticonceptie in Afghanistan. Naar het schijnt is de PIL, van zeer slechte kwaliteit en daardoor heeft mijn chauffeur al 2 ongewilde kinderen. Condooms zijn hier zeker niet aan de orde, maar de jonge generatie kiest voor 2 kinderen. Mijn vertaler, een fantastische medewerker zou volgend jaar huwen, zijn verloofde is gekozen door de ouders, maar hij drukt me op het hart dat ze studeerde aan de universiteit, dus zeker een goede keuze is. De getalenteerde Afghaanse jeugd heeft het moeilijk en leeft in een schijnwereld, wat zou ik hen toch graag meer vrijheid bieden.

Volgende week moet ik een tweedaagse workshop over school management leiden, moet nog veel voorbereiden.

De werkplaats van de vermoorde Rabbani is gelegen op 100 m van mijn huis, dagelijks is de straat afgesloten omdat de  Afghaanse politieke top aanschuift om de familie de rouwbetuigingen over te brengen.

De vliegtuigen zijn weer al enkele dagen niet geland, Faisabad is inderdaad het einde van de wereld…..