Goed nieuws vanuit de Hindu Kush scholen.

Daar ik nu in Kabul ben, omdat ik woensdag naar huis vlieg, neemt mijn Afghaans team de honneurs waar. Ze belden me zopas, heel enthousiast dat het spijtig was dat ik niet meer in Faizabad ben. Vandaag volgenden ze verschillende toekomstige leerkrachten tijdens hun stage en naar het schijnt zijn de resultaten van de workshops door mij geleid heel goed zichtbaar. Er worden goede vragen gesteld, experimenten uitgevoerd, interessante lessen plannen …. ik voel me echt zweven.

Het was niet altijd gemakkelijk, maar de inspanningen werpen toch hun vruchten af. De trainers integreren de nieuwe methodologie waar ik zo op hamerde tijdens de trainingen, proberen af te stappen van het uit het hoofd leren.

Zo’n fijn gevoel om de vakantie te beginnen.

En verder …….

www.azezana.net op deze website zien jullie designs van sommige  zijden sjaals die ik heb ontworpen. Indien jullie geïnteresseerd zijn, laat het weten.

Naar schijnt is de vergiftiging van de meisjes in de scholen in  Taloqan te wijten aan slechte verf, en niet aan acties van de Taliban.

2 juni 2012, op weg naar de leerkrachtenopleiding

Moeilijke week, 1 juni 2012

Het was een moeilijke week, frustraties alom. De praktijklessen zijn dus gestart in de grootste chaos, en dit na al die voorbereidingen: de studenten bereikten hun oefenscholen niet – wat ik echt wel kan begrijpen, daar de studenten te arm zijn om transport te betalen. De scholen dicht bij het TTC doen het redelijk goed. De studenten kregen een warm onthaal, de opdrachten uit het logboek zijn precies opgevolgd. De grote problemen: geen transportvoorzieningen, en de lectoren van de TTC die wat rondwandelen met de handen in de zakken en denken, Hilde zal de problemen wel oplossen. Ik was iedere avond zo moe, dat ik om 9 uur al in mijn bed lag. Heb gisteren het Ministerie van Onderwijs in Kabul geïnformeerd, zonder budgettering komen we nergens. De studenten blijken ook gefrustreerd en overspoelen mijn bureau met vragen. Ik begin me stilaan af te vragen indien we vooruitgang zullen boeken, als het management in Kabul zo zwak blijft. En ik ben het beu om te horen: er is geld, maar ik zie geen penny.

Wel was ik gelukkig te zien dat de leerkrachten van het lager onderwijs, die onze bijscholingen volgden, wel inspanningen leveren om het geleerde in de praktijk om te zetten. Een topic was het bordschema, toch wel emotioneel als ik een lerares ontmoet die me fier haar bordschema toont, maar op een bord dat in feite geen bord meer is, maar eerder een zwarte beschadigde plank. In deze meisjesschool hokken de leerlingen bijeen in veel te kleine tenten, en in klaslokalen die eerder het aanblik hebben van een stalletje. Het leerlingenaantal in deze school groeit van dag tot dag, urbanisatie, een actieve shura, maar geen enkele donor die bereid is te investeren in een nieuwe school. Veel kopzorgen, maar ik moet me er toch wat van distantiëren.

Goede samenwerking uit gebouwd met het Provinciaal Ministerie van Onderwijs, we proberen samen het management in de scholen te structureren.

Er is momenteel veel te doen aangaande de Hezb-e Tahrir, Party of Islamic Liberation, die rekruteert in sociale settings en scholen. Verschillende lectoren van de TTC zijn ook lid van deze partij.

Badakhshan is pastoraal, de kuddes die naar de hoogvlaktes trekken, velden met klaprozen, groene hellingen, kinderen die hun ezels in bedwang proberen te houden, de Kuchi’s en de kamelenstoet.

Wereldvluchtelingendag, 20 juni

MO*debat: Afghaanse vluchtelingen, Afghaanse oorlogen

Categorie: Debat

Details

Locatie

Walburgkasteel
Walburgstraat 33
9100 Sint-Niklaas
België

Meer informatie

Aangebracht door: Wereldmediahuis MO*

Datum & tijdstip

·         wo 20 juni 2012
Van 13:30 u tot 17:00u

Op 20 juni is het Wereldvluchtelingendag. De Dienst Samenleving van Sint-Niklaas organiseert die dag daarom een lezing over Afghanistan en Irak, landen waaruit veel mensen wegvluchten en bij ons terechtkomen. Gie Goris (MO*) schetst de achtergrond en de actualiteit van de oorlog in Afghanistan, aan de hand van zijn boek Opstandland. De strijd om Afghanistan, Pakistan en Kasjmir. De namiddag wordt afgesloten met een cultureel programma door vluchtelingen.

Woensdag 20 juni van 13.30 tot 17 uur, Walburgkasteel, Sint-Niklaas.

Naar aanleiding van Wereldvluchtelingendag op 20 juni organiseert het Millennium Filmfestival op 22 juni een vertoning van de documentaire Out of the Ashes, dat het hoopgevende verhaal van een team jonge Afghaanse cricketspelers vertelt. De film wordt ingeleid door Gie Goris (MO*).

Vrijdag 22 juni, 18 uur, Klein Kasteeltje, Brussel.

Mei 2012, nieuws uit de Hindu Kush - spanningen

Ben nu wel wat achterop geraakt met de informatie, drukke maand. Bij mijn aankomst begin mei, ben ik met het GIZ team, verantwoordelijk voor het wetenschapsonderwijs – onder mijn leiding naar Kunduz gereisd over de Salang tunnel. Het werd een lange rit, en nooit zag ik zoveel vrachtwagens aanschuiven, 50% gevuld met brandstof. Later die week is er inderdaad een truck in brand gevlogen.

In Kunduz heb ik twee dagen met het Ministerie van Onderwijs (MoE) gewerkt rond het opstellen van een project proposal om activiteiten te laten sponsoren door internationale donoren. We ontwikkelden samen een project met een aanvraag voor Engelse en computer lessen. De groep was heel gemotiveerd en bracht goede ideeën aan. Ze beweerden dat ze in de vluchtelingenkampen  in Pakistan noodhulp ontliepen omdat ze geen Engels spreken.  We startten met een lange discussie over de visie van het MoE in Kunduz. Ondertussen gaf ik ook feedback tijdens de workshop scheikunde, fysica en wiskunde. De lectoren leverden veel inspanningen om de methodologie van wetenschapsonderwijs te verbeteren: veel experimenten, veel observaties, verzorgde nota’s. Het hoofdstuk, over wiskundeonderwijs in graad 1 en 2 heb ik moeten annuleren, teveel didactische blunders.

Het guesthouse van GIZ in Kunduz is een ware bunker, en ik vond de avonden niet zo aangenaam.

Terug in Faizabad, veel vergaderingen die de praktijklessen van de studenten moeten voorbereiden, zaterdag 26 mei gaan we van start, of beter zouden we van start gaan …. Vorige nacht zijn er enkele lectoren van het Instituut voor Leerkrachtenopleiding( TTC)  aangehouden wegens ondergrondse activiteiten en banden met een radicale organisatie. Alle activiteiten zijn opgeschort, daar gaan al mijn voorbereidingen. Veel demonstraties! Eergisteren zijn in Yaftal, district niet zo ver van Faizabad 2 vrouwelijke dokters die werken voor Medair, gekidnapt. De meisjesscholen in de noordelijke provincies krijgen extra bewaking.

Enkele dagen terug was ik nog zo opgetogen over de vooruitgang en de goede atmosfeer in the TTC, maar mijn indrukken werden begraven. Ik had het vandaag enorm moeilijk, zo hard werken, zoveel inzet van mijn team en de activiteiten die zo vlug van de kaart worden geveegd.

 Nog dit, in 2009 werd de TTC officieel geopend en bood onderdak aan 700 studenten, nu zijn er 2,700 studenten ingeschreven, wat duidt op een succes voor het programma, maar dat vele problemen met zich meebrengt: sanitaire blokken over bevuild, te weinig klaslokalen met ongeveer 60 leerlingen/klas …

Soms voel ik me machteloos en radeloos, zoveel problemen. 

Afghanistan, 18 april 2012

Ben in Kabul gearriveerd de dag na de complexe aanslagen. Het betrof aanslagen in Wazir Akbar Khan Area (PD 10), Darulaman Road Area (PD 3), Jalalabad Road Area, voor degenen onder jullie die Kabul wat kennen. De  Taliban eist alle verantwoordelijkheid op. Het vuurgevecht begon vanop een appartement in aanbouw, de explosieven zijn aangevoerd in boxen die zogezegd bouwmaterialen moeten bevatten. De hoge graad van coördinatie wijst op een betrokkenheid van het Haqqani netwerk, die in september 2011 ook dergelijke gecombineerde aanslagen uitvoerde. De aanslag duurde 18 uur. Persoonlijk vond ik heel rustig in Kabul, toen ik aankwam.

De controlepunten zijn enorm toegenomen, en bij het binnenkomen van het GIZ guesthouse, staan er dadelijk 3 veiligheidsagenten, met wapens gericht op iedereen die binnenkomt. Dat geeft me soms een raar gevoel.

Maandagavond zijn er dan 289 meisjes leerlingen vergiftigd door het drinken van bestemd water, het gebeurde in Rustaq, waar ik ooit nog een project leidde.

Gisterenavond vertelde Zuhra, die ik al jaren ken, en die coördinatrice is van een lokale NGO, dat de Raad van Religieuze leiders in Kabul, graag een wet zou gestemd zien, die oplegt dat vrouwen en mannen niet meer samen aan een vergadering mogen deelnemen. Toch allemaal ontrustende berichten.

Morgen verlaat ik Afghanistan voor 2 weken, het beleven van de vrijheid zal deugd doen – samen met mijn team heb ik verschillende interessante workshops geleid. Kan dus vertrekken met een tevreden gemoed. 

Indianenverhalen

Deze week heb ik met de staf van het Ministerie van Onderwijs in Faizabad een project geschreven om hun administratie te verbeteren, hoe de administratie nu verloopt, is niet te vatten.

Men vraagt dus een kopie machine, 10 computers en printers. De motivatie luidt als volgt:

•       300,000 documenten zullen worden gekopieerd en niet meer hand geschreven het daglicht zien.
•    15,000 euro worden uitgespaard aan transportkosten: medewerkers die 13 uur moeten reizen, om  examenresultaten naar Kabul te brengen. 300,000 studenten , alle resultaten X 5 = 1,500.000 documenten.
•       16,000 werkingsuren/maand die nu kunnen besteed worden aan inhoudelijk werk.
•      12,000 dossiers van leerkrachten, met de hand geschreven ( X2 – de duplicaten), waar men niet meer weet waar de dossiers te stapelen, zullen worden ingebracht in de computer
• 
  

Tevens zullen we computercursussen organiseren, die direct gelinkt worden aan het administratieve werk.

In het instituut voor leerkrachtenopleiding waar ik werk, schrijft me nu nog altijd aan de resultaten van vorig jaar –december 2011. Ik zie de lectoren, zittend op een tapijt, de resultaten verwerken.

Vandaag voor het eerst sinds 6 maanden weer een warme douche kunnen nemen in mijn huis. Op het menu voor deze avond courgettesoep met kokosmelk, een idee van Meeus, maar spijtig genoeg heb ik geen groene curry. 

5 april 2012, bijna Pasen

Ben deze morgen zeer goed gehumeurd, de tenten die ik had aangevraagd voor de ALJIHAD FEMALE SCHOOL zijn vannacht goedgekeurd; meer dan 1000 studentinnen die niet meer in de modder moeten zitten. Nu ga ik nog een bouwheer zoeken …

Sinds de laatste blog weer veel activiteiten:

1.       Ik nam deel aan een workshop in Mazar-e-Sharif met de GIZ/BEPA Afghaanse trainers, waar we de inhoud van onze methodologie workshops hebben vastgelegd.  Het werd een heel interessante uitwisseling, maar de meest essentiële didactische onderwerpen moeten worden toegelicht bv. wat is een goed bordschema. De Afghaanse trainers op hun beurt trainen en coachen de leerkrachten, en organiseren daarna een tweede seminarie.

2.       Heb ondertussen de hoofdverantwoordelijke voor de leerkrachtenopleiding in Kabul ontmoet, Susan die nooit voor iemand bereikbaar is – en weinig weet heeft van alle problemen. Ze heeft me nu gevraagd te adviseren, om de werking in alle instituten voor leerkrachtenopleiding ( 37) te optimaliseren en dit in samenwerking met de Wereldbank die de grootste donor is. Ik hoop zo dat de situatie zal verbeteren. Normaliter start de leerkrachtenopleiding op 24 maart, maar tot op heden zijn nog maar 10% van de studenten aanwezig. Ze reizen vanuit de afgelegen gebieden, de resultaten van het nationaal examen zijn nog niet gekend… Gisteren sprak ik met de enkele meisjes die in het internaat verblijven: de situatie is schrijnend. Hun maaltijden: brood, rijst voor lunch en bruine bonensaus als avondmaal. Frustrerende situaties.

3.       Vanaf volgende week leid ik 4 workshops:

o   Samen met het provinciaal ministerie van onderwijs en enkele leerkrachten van de madrassa  zal ik een project ontwerpen voor de aanvraag van computers en computeropleiding. Met dit initiatief wil ik een mentaliteitsverandering bewerkstelligen, men moet een visie ontwikkelen en indien men het departement verder wil uitbouwen moet dat gemotiveerd worden, een project moet ontworpen worden en naar een donor worden gestuurd. Het was in het verleden al te gemakkelijk om me een papiertje met aanvragen onder de neus te schuiven en hopen dat de “ kopiemachine” zal worden geleverd.

o   Dinsdag breng ik 30 leerkrachten tezamen die wetenschappen onderwijzen in de lagere school. Velen onder hen zijn hiervoor nooit opgeleid, en hiervoor starten we peer-to-peer learning groepen. De meer ervaren leerkrachten zullen de “ bleus” uitleg geven. Dit programma loopt over 6 maanden.

o   Volgende woensdag en donderdag leid ik dan een tweedaagse workshop over coachen en dit in het licht van de stages voor de studenten van de leerkrachtenopleiding. Het grootste probleem is het transport; we hebben 600 studenten die stage lopen, maar niemand kan het transport betalen om naar de basisscholen te gaan.

o   Dan volgen nog 3 dagen opleiding over school management voor alle instituten van leerkrachtenopleiding van Badakhshan. Uurroosters opstellen, verslaggeving, jaarplanning, budgettering …

  

Ik besef nauwelijks dat Pasen in aantocht is, ik bemerk het alleen in het militair kamp waar men paaseieren verkoopt. De situatie is rustig, het weer is mooi maar het werk is soms wat frustrerend. 

Sinds mijn vertrek op 20 februari 2012

(Mijn blogberichten lagen wat stil, had technische problemen )

Zoals velen al weten ben ik 5 dagen onderweg geweest van Brussel naar Faizabad: vertraging bij Turkish Airlines, UNHAS vlucht die niet kon landen in Faizabad  wegens te mistig – oponthoud in het militair kamp in Kunduz -, onrust wegens de Koranverbranding in Baghram. Mijn valies die 2 weken zoek was, inbraak in mijn huis, kerstpakket van Veerle dat was leeggestolen hebben toch even de feestvreugde beperkt.

Zodra ik weer in het veld stond, waren de problemen gauw vergeten. Enkele belangrijke punten te vermelden:

1.       Zeer goede relatie met de directeur van de Religieuze School dat van enorm groot belang is voor ondersteuning van de onderwijsprojecten. Alle leerkrachten van die school, zijn  moellahs in de 22 moskeeën van het district 7 Dashti Shuhada, waar het instituut voor leerkrachtenopleiding is gevestigd. Ik leerde ook dat beslissingen genomen in de school shura’s = oudervereniging, na bespreking in de moskee, plots ongedaan kunnen worden gemaakt. Het is duidelijk dat we slechts vooruitgang boeken, indien de collectieve gemeenschap de initiatieven steunt. Vooruitgang: meer meisjes in de scholen, onderhoud schoolgebouwen door de gemeenschap, aankoop leerboeken …

2.       De Aljihad school, meisjesschool – 1,500 leerlingen graad 1 tot graad 12, is in een erbarmelijke toestand. Duizend leerlingen moeten bij de start van het nieuwe schooljaar, 23 maart, werkelijk in de modder zitten. Een onaanvaardbare situatie. Heb alles in het werk gesteld om tenten te bemachtigen. Heb contacten in de militaire basis, en er zouden nu tenten worden aangekocht, betaald vanuit een noodfonds. Als dat ooit in orde komt, dan zal ik echt jubelen. Het is al de derde keer dat ik pogingen ondernam om die school een menselijker uitstraling te geven, als het nu niet lukt, durf ik er niet meer komen.

3.       Heb een driedaagse workshop over wetenschapsonderwijs in de basisschool geleid, ik was tevreden omdat zowel leraars, als de inspecteurs van het Ministerie van Onderwijs, als de leerkrachten van de religieuze school en de lectoren van het instituut van leerkrachtenopleiding aan de opleiding deelnamen. Ik geef meer en meer verantwoordelijkheid aan de lokale partners.

4.       Woensdag hebben we dan met dezelfde partners een vergadering georganiseerd rond de organisatie van de praktijklessen voor de laatste jaar studenten van de leerkrachtenopleiding. Er zijn 64 uren opgenomen in het curriculum, maar tot heden gaf niemand een praktijkles. Badakhshan is piloot provincie voor Afghanistan.

Maandag moet ik weer het vliegtuig nemen en nu naar het noorden, Mazar-e Sharif. De weersvoorspellingen zijn ongunstig, dus de kans is groot dat ik de vergadering mis. 

Vrouwendag, 8 maart 2012 - het verhaal van een Afghaanse vrouw

Afghanistan, problemen alom, ook bij de Afghanen die in het Westen asiel kregen. Ik ontmoette Narges in de luchthaven van Kabul, begin februari. Narges had geld geleend om haar zieke moeder en broer te komen opzoeken in Kabul. Sedert onze eerste ontmoeting schrijft Narges me regelmatig, schrijnende verhalen. Narges is een “ gouden” vrouw, gelukkig getrouwd, 2 kinderen en woont sedert 9 jaar nabij Amsterdam. Ze stelt alles in het werk om werk te vinden, deed veel vrijwilligerswerk, maar het lukt haar niet, hoofddoekprobleem. Ik publiceer haar brief zoals ik hem op 29 februari toegestuurd kreeg. Het verhaal van Narges is natuurlijk niet alleenstaand, maar het is een spiegel van Afghanistan.

Beste mevrouw Hilde

Ik vind het niet erg daarom heb ik  van u gevraagd, als ik dat erg vond had ik niet van u gevraagd, over mijn gevoel  ik ben vandaag weer heel heel heel  erg verdrietig weet u waarom, mijn broer is maandag weer geopareerd in zijn been de leven van mijn broer is in gevaar hij is nog jong ik weet niet hoe kan ik hem helpen dat weet ik niet meer ik ben de weg kwijt, mijn moeder legt  op dit moment in het ziekenhuis gisterenavond ze is geopareerd in haar buik  mijn arme moeder hoe kan zij zo veel pijn dragen, IK woude mijn broer hier was misschien kon die een goede behandeling krijgen of zijn leven niet meer in gevaar zijn, ik weet het niet mijn hersenen doet niet meer o mijn god, ik wil zo veel huilen, maar huilen helpt niet meert. het leven is voor mij zwaar geworden hoe kan ik mijn broer helpen, wanneer hij zal zijn gezondheid terug krijgen, wanneer hij zou van die levensgevare ziekte of  , dat soort vragen heb ik maar ik kan geen antwoord voor ze vinden, sorry, dat ik de pijnlijke verhaal aan jou vertel, maar op dit moment u bent de  enge mens die kan ik mijn verhaal vertelen want ik word kapot van all die pijnlijke  siteuatie.   mijn aude broer welke kant moet hij opleten hij moet zorgen om een werk te vinden of voor mijn broer en mijn moeder zorgen het is de moelijkeste  tijd voor ons zo moeilijk heb ik nooit in mijn leven gehad wel toen mijn vader dood was ten mijn broer zo was ja het is heel veel .
Dus narges is een vrouw die altijd moet verdrietig zijn, ik ben heel soms blij  maar de rest altijd verdrietig het is de achtste jaar dat ik aan het vegten ben met problemen, ik weet niet mijn hersenen werken niet meer .Hoe ik  nederlands schrijf als ik iets niet goed schrijf  met woorden en zo sorry, want ik heb pijn in mijn lichaam  van verdrietighied, waar kan ik help vragen wat moet ik doen  dat weet ik niet meer Allah weet het. geef me alstublieft rust.

Lieve groeten,
Narges

Workshop wetenschappen

De zesdaagse workshop over wetenschapsonderwijs in de lagere school is vandaag 22 januari afgesloten. Ondanks de barre weersomstandigheden, was de sfeer in de groep bijzonder warm. Teaching for Thinking , heb vandaag tijdens de modellessen genoteerd, dat alle medewerkers volledig zijn afgestapt van het memorizeren. Experimenten, denkvragen, concept discussies, een les uitbouwen van concreet naar abstract, groepswerk, gedetailleerde observaties + schema's ... alle elementen waren aanwezig. Morgen, een laatste workshop over het organiseren van de praktijklessen voor de toekomstige leerkrachten in 2012. Dinsdag en woensdag bespreken we met de partners, Ministerie van Onderwijs, het activiteitenplan voor 2012.

Muzikale avond in Kabul

Deze avond, totaal onverwacht uitgenodigd op een muzikale avond, IRFAN KHAN  gaf een voorstelling met zijn sarod.

De sarod is een instrument uit de Hindoestaanse muziek. Het is een fretloos snaarinstrument met 4 melodie-snaren, 2 ritmische snaren (chikari) en enige akkoord-snaren. Bovendien is de sarod voorzien van circa 18 tarafs, resonantie-snaren.( Wikipedia)

  De muzikant, IRFAN KHAN, Indisch – Afghaan, is een van de bekendste sarod  muzikanten. Er werd ook uitleg gegeven over ragga lyrics die hij vertolkte. Liefdesverhalen; vrouwen die wachtend op de moesson, de maan vragen hun geliefde te sturen.

Daarnaast nog twee Amerikaanse violisten, met een vertolking van Bartok. Het ganse gezelschap bestond uit Aziaten; Indiërs , Pakistani, Afghanen en Srilankanen.

Een gezellige avond; wijn, hapjes en hemelse muziek.

2012, het jaar van de coördinatie?

Weer al een tijdje geleden sinds de laatste blog; kerstmisstemming, lichte mentale vermoeidheid, reisstress ..... maar nu ben ik weer op post.

Heb enkele dagen “ verloren” met het heen en weer gereis tussen Faizabad en Kabul. Ben nu in Kabul en vlieg niet meer terug naar Faizabad voor eind februari. Door de hevige sneeuwval was de landingsstrook verschillende dagen niet bruikbaar, de Salang tunnel was ook gesloten zodat we in Faizabad afgesloten waren van de buitenwereld. Bij mijn terugkeer naar Faizabad op 5 januari, ben ik afgestapt in Kunduz, waar het weer steeds beter is, en de volgende dag met de auto, 5 uren, naar Faizabad doorgereisd. Het sneeuwde enorm, zodat ook die rit een hel werd. In mijn huis zijn alle waterleidingen bevroren, de living die ik verwarm met een dieselkacheltje, blijft killig. Mijn warmwaterkruik, uitgelopen in mijn bed – gans de matras doornat. Ik moet lachen met die toestanden, en slaap nu zelfs slecht in een warme kamer in het GIZ guesthouse in Kabul.

De World Bank in Kabul had me gevraagd een presentatie te geven over de leerkrachtenopleiding in Badakhshan voor een groep  donoren die ook leerkrachtenopleiding organiseren. Het is de bedoeling wat efficiënter te werken, en de opleidingen voor de leerkrachten van het basisonderwijs wat beter op elkaar af te stemmen. Iedereen moet zich scharen achter een gezamenlijke opleidingspolitiek, gezamenlijke visie. Het curriculum voor het basisonderwijs, opgesteld door het Ministerie van Onderwijs, bevat vele goede kenmerken, maar vele donoren zijn zich er niet bewust van. Teaching for Thinking, zou een rode draad moet zijn in alle opleidingen. De groep donoren waren enthousiast, en volgende maand is er een brainstorming conventie, o.l.v. het departement voor leerkrachtenopleiding, die ik zal helpen voorbereiden en die een actieplan moet voorbereiden. De vertegenwoordigster van de World Bank was heel opgetogen over de vergadering omdat uiteindelijk gesprekken over het bevorderen van de kwaliteit zijn opgestart. Vorige vergaderingen gingen vooral over cijfers.

Maandag start een zesdaagse opleiding voor de GIZ-BEPA medewerkers uit de 5 provincies over wetenschapsonderwijs in de basisschool, probleemoplossend denkend stimuleren gedurende de wiskunde en wetenschapslessen. Ik heb dagen voorbereid aan de workshop, fysica en scheikunde liggen ver van me af en omdat het steeds moeilijk is voorbeelden te vinden, aangepast aan de Afghaanse context. Dank aan Luc voor de adviezen. Heb een interessant artikel gelezen in de Knack over het boek An Optimist’s tour of the future van Stevenson, die stelt dat een kind van 4 van nature ‘ wetenschapper’ is. De auteur stelt ook dat we in onze maatschappij snel een antwoord kunnen vinden en dat het veel belangrijker is om een vraag te stellen die nog niet gesteld is. Een mooi uitgangspunt voor de workshop.

Nog dit: Het beluisteren van sommige uitzendingen van Peeters&Pichal in een Afghaanse context, doet me telkens weer inzien hoever beide werelden uit elkaar liggen.  Het is mooi weer in Kabul, vandaag start van het weekeinde; ga deze namiddag een balleke kloppen. Probeer mijn conditie op peil te houden door dagelijkse training op de country step, we zullen zien als ik binnen 3 weken terug in het Hallerbos ben.