Fiasabad in de lente en de meisjesschool

Over de brug en aankoop elektriciteitslijnen

De brug, 2 meter breed, gebouwd over de Kocha rivier door de Turken in 2006, die Faisabad verbindt met de “ buitenwijken”,  is voor mij  dagelijks “genieten” van een Afghaanse soap. De brug die maar ruimte biedt voor 1 auto, verfilmt de Afghaanse maatschappij. Aan beide kanten staat er een agent te zwaaien, die de verkeerssituatie nooit onder controle krijgt. Vorige week, hadden ze nu toch een fluitje, zodat ze elkaar signalen kunnen doorsturen; maar niemand houdt daar rekening mee. Aan beide kanten wagen auto’s hun kans, zodat ze in het midden van de brug staan geblokkeerd, neus aan neus en koppig weigeren achteruit te rijden. Ondertussen komen er een 10-tal zwaar bepakte ezels aangelopen, die veel vlugger dan hun eigenaar de auto’s op de brug proberen voorbij lopen. Dan zie ik een blauwe zee van burka’s de brug oversteken, kleuters blootsvoets, schoolgaande kinderen in een zwart-wit uniform met een parasol, een versierd paard ( een overblijvend icoon van de Buzkazi), een bebaarde man met krukken, en een jongen op een fiets met aan weerszijden 2 lange boomstammen. Ondertussen groeit aan weerszijden de file aan, en ben al tevreden dat we na een wachttijd van 20’ de brug kunnen overrijden. Daarna volgt een onverharde weg, die me dagelijks doet kotsen, teveel putten.

Het grote probleem momenteel is het internaat voor meisjes, zonder water. Er is een watertank, we hebben een generator, maar niemand wil de fuel betalen: geen enkele internationale donor en het Ministerie van Onderwijs heeft geen geld. Men bouwt scholen, waar nu al barsten in zijn, maar de rest moet dan maar worden opgelost. In het internaat is de stank van de toiletten onhoudbaar. Gisteren vroeg men, zouden we geen elektriciteitslijn aankopen. Goed, maar wie betaalt de rekening.

Ik probeer het financieel boek van de TTC te ontwarren, maar de vertalers verstaan er zelf niets van.

Gisteren, Pasen, was echt een lastige dag: logistieke problemen bij de vleet. Ik ben de enige buitenlander die daar in die scholen werkt, dus ik ben de enige die eventueel de problemen kan oplossen. Werk aan een strategisch document voor GIZ, we zullen zien …. Maar het is moeilijk.

De temperaturen lopen op tot 30’, gisteren was ik zo moe van die beslommeringen dat ik niet tot een serieuze spinning bike training ben gekomen.

Geniet van de paaseieren, ook ik heb ervan genoten …. Liesbeth bedankt, ook voor de heerlijke koffie. Nu ik een terrastafel heb, met zicht op de druivelaars, voelde ik me even in Italië, met al dat lekkers.

Van John Travolta schoenen en top discriminatie

Ik ben zaterdag na een vlucht van 5 uren, met de UN shuttle in Faisabad gearriveerd. We vlogen naar Maimana, Mazar, Kunduz en arrival in Faisabad. De Duitsers gaven me een enorm hartelijk welkom, thee – bijbabbelen en daarna zijn we nog gaan stappen in de bergen. Allemaal onverwacht, maar heel aangenaam. Nu zaterdag geven Alex, mijn huisgezel en ik, een welcome party. Breek nu al mijn hersenen wat ik zal voorschotelen.

Zondag terug naar het TTC, Teacher Training College, waar een zwerm studenten samenhokten op de speelplaats. Naar het schijnt zijn er dit jaar 1200 nieuwe studenten, 50% meisjes, die de opleiding voor leerkracht zullen aanvatten. De verantwoordelijken krijgen het onderwijs niet georganiseerd.

De lessen moeten aanvatten op 1 april, zelfs een helft van de leerkrachten is niet opgedaagd.

Wat nu helemaal in de mode is bij de jeugd zijn de Travolta schoenen. Lange tip schoenen, blinkende riemen en verbleekte jeans doen het bij de jeugd in Badakhshan.

Gisteren was ik in de PRT, Provincial Reconstructie Team, naast militaire interventies realiseert het leger ook sociale projecten. Ze bouwden ook het TTC. Ik was er gaan aankloppen om steun te vragen voor de uitbouw van een schooltje voor minder valide kinderen en voor de renovatie van de Aljihad school voor meisjes. Ze gingen direct akkoord, ik moet een proposal schrijven. Vandaag ontmoette ik terug Mrs. Ferzona, head van die  meisjesschool om het project te bespreken. Er zitten 1200 meisjes op school, slechts 8 klaslokalen – of beter verbeterde stallen - en 13 groepen krijgen les in openlucht. Maar het ergste van de zaak is, dat die meisjes vroeger in een nieuwbouw les volgden, maar enkele mullahs hebben zich verzet en de meisjes moesten wisselen met de jongens. Dat vind ik nu discriminatie van het hoogste niveau. Heb dadelijk de PRT gecontacteerd en volgende dinsdag brengen ze een werkbezoek. Het is dan nog juist in die school, dat er 20 minder valide kinderen opgevangen worden. Heb nu een strijd aangebonden tegen die onrechtvaardigheid.

Dit valt buiten mijn GIZ taak, maar ik kan dergelijke situaties niet aanzien.

Wordt vervolgd …..

Kabul, 12 - 16 April. Ontmoeting met Fawzia Koofi

Na twee dagen Dubai, met veel zwempartijen - lezen - wandelingen, terug geland in Kabul,  mijn eerste impressies stof en verkeer. Deze keer verblijf ik in het GIZ guesthouse op 100 m van mijn vroegere woning. Geen symptomen van nostalgie. Heb wel de vroegere buur - shopkeeper - gedag gezegd. Dit guesthouse heeft prachtige voorzieningen en vanaf mei zwemmogelijkheden. 

Heb een driedaagse workshop geleid over onderwijsmethoden in de wetenschapslessen basisonderwijs voor de GIZ science trainers van de 5 noordelijke provincies waar we werkzaam zijn. Iedereen was uiterst tevreden. Ik content, maar moe. Maandag start ik met een nieuwe workshop in Faisabad.

GIZ burelen in Kabul en de science trainers

Deze morgen had ik een ontmoeting met Fawzia Koofi, ze gaf een spreekbeurt een tijdje geleden in Antwerpen en schreef een boek: Brieven aan mijn dochters. Een aanrader, te kopen in de Standaard. 

Bijzonder voor mij is het feit dat Fawzia afkomstig is uit Badakshan, en enkele projecten begeleidt in Faisabad.

Fawzia is de populairste politica van Afghanistan. Zij is parlementslid en stelt zich  in 2014 kandidaat voor de presidentsverkiezingen. 

Toen Fawzia 10 jaar was, werd haar vader, die 25 jaar in het parlement zat, vermoord door de Moedjahedien. haar man overleed na folteringen door de Taliban. Zijzelf leefde onder de Russische bezetting, de burgeroorlog en het Taliban regime. Meermaal geconfronteerd met de dood, blijft ze zich onophoudelijk inzetten voor de zaken als vrouwenrechten en onderwijs. 

We bespraken de armoedebestrijding in Badakshan, creatie van jobs. Volgens haar zal de terugtrekking van de troepen leiden tot een nieuwe chaos, met een Talibanisering van Afghanistan of een burgeroorlog tot gevolg.Op vlak van onderwijs is er een grote vooruitgang geboekt omdat in de conservatieve regios's  in het Noorden, waar de Wahabi's het voor het zeggen hebben, meer meisjes naar school gaan .Ze beloofde me mee te nemen naar de afgelegen dorpen.

Een krachtige dame, ben heel blij haar ontmoet te hebben.

Morgenvroeg moet ik om 7 uur op de luchthaven zijn, terug naar Faisabad.